Met klamme handen en stijve schouders loop ik door de gangen van de campus. Het bordje Wingmen leidt me moeiteloos naar het juiste lokaal. Ik zie net iemand buiten wandelen. Een student lijkt me. Vers geknipt kort haar, onopvallende bril en een rugzak. Ben ik hier niet te oud voor? Ik klop op de deur en wandel binnen. Of ik nog even buiten wil wachten? Ik tel seconden op het stoeltje voor de grote, grijze deur. Binnen wordt het niet beter. Ik aan de ene kant van de tafel, drie paar onbekende, doordringende ogen aan de andere kant. De ruimte wordt claustrofobisch. Ik krijg vijf minuten om de droom die ik gisteren uit de lucht plukte voor te stellen. Gelukkig wordt er geen druk gezet. Nog enkele vragen. Zweet kruipt waar het kruipen kan. Opgelucht. The awkward moments are gone. Op dit punt besef ik nog niet dat ik zo vaak uit mijn comfortzone zal worden gerukt dat ik niet meer weet wat dat ook alweer betekent ‘comfortzone’.
In november vertrek ik met 20 andere ondernemers in spe naar Nadrin. Gezellig denk ik, zolang alles nog veraf is. De Whatsapp’jes die heen en weer gestuurd worden voor vertrek geven me moed. En terecht. Wat een mooie, gepassioneerde groep mensen bij elkaar. Elk met een eigen verhaal, een sterk idee, het ene al wat concreter dan het andere. Één ding hebben we gemeen. We zijn gemotiveerd. Legoblokken worden boven gehaald, het business canvas de ruimte in gevuurd en voor het eerst hoor ik van bit coins, Mechanical Turk en Ubers. So far so good. Maar wat zou een teambuilding betekenen zonder death ride of pamperpaal? Mij op dat moment onbekend, maar het klinkt gewoon fout. Als een lammetje dat naar de slachtbank wordt gevoerd volg ik de groep, met net wat minder overgave dan de dag voordien toen we een wel erg ‘avontuurlijke’ wandeling maakten. We komen aan in een uitgestrekte bevroren vlakte, ondergedompeld in ochtenddauw. Wat daarachter tevoorschijn komt tart elke verbeelding. Ik kan de afstand niet inschatten tussen de twee palen met het koord. Het lijkt eindeloos. Vogelvrij voel je je als je zweeft door de vallei. De pamperpaal is een metershoge paal. Niet minder, maar vooral niet meer. Je klimt naar boven, klautert recht op de top en dan spring je ‘gewoon’ naar de trapeze die een dikke meter van je af hangt. Wat een uitdaging! We hebben er zin in! Lachende gezichten. Stoer hoor mannen. Read their eyes. They’re chicken as hell. De groep is laaiend enthousiast. Weer een overwinning gescoord. Ik, ik ben tevreden dat het voorbij is en besluit ook meteen het nooit meer opnieuw te proberen.
Twee maanden, enkele opdrachten en een personal coaching later staan we met zijn allen aan de oude gevangenis in Hasselt. Maak een Value proposition en business canvas in Powerpoint, spreek je motivatie in op quickplayer, upload je filmpje op YouTube, bespreek ‘Robot aan het stuur’ en schrijf er een recensie over. Ik los op in de wereld van techniek, wetenschap en artificial intelligence. Twijfel. Wat zijn de pains and gains van mijn concept? Is mijn doelgroep wel geïnteresseerd in de beleving die ik aanbied? Wat is er nu net zo uniek aan mijn idee? Een interview met mensen uit de doelgroep biedt soelaas. Misschien moet het concept nog wat rijpen. De ondernemer in mezelf wordt alsmaar duidelijker. Mijn ‘why’, de grote motivatiereden. De kerntalenten, kwaliteiten en valkuilen. Daar waar de onderneming versplintert, ontraadselt de ondernemer.